Bu çalýþmanýn amacý küçültme mammoplasti uygulanan semptomatik makromastili, aþýrý kilolu ve obez kadýnlarda preoperatif depresyon ve anksiyete düzeyleri ile postoperatif yara iyileþme komplikasyonlarý ve hastanede yatýþ süreleri arasýndaki iliþkiyi incelemektir. Çalýþmamýz Mayýs 2013-Ocak 2016 arasýnda meme küçültme ameliyatý için baþvuran, aþýrý kilolu veya obez, semptomatik makromastili 50 bayan hastada prospektif olarak gerçekleþtirilmiþtir. Küçültme mammoplasti uygulanan hastalarda preoperatif depresyon düzeyleri Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeði (HAM-D) ile, preoperatif anksiyete düzeyleri Hamilton Anksiyete Derecelendirme Ölçeði (HAM-A) ile deðerlendirilmiþtir. Hastalarýn yaþ ortalamasý 41,66±11,50 (en düþük 18, en yüksek 61) idi. Hastalarýn ortalama vücut kitle indeksi ameliyat öncesi 34,36±4,68 kg/m2 (25,82 kg/m2-46,75 kg/m2) idi. Eksize edilen meme dokusu miktarý ortalama 2824±543,63 gram (1500-3600 gram) idi. Hastalarýn HAM-D puaný ortalamasý 14,74±12,54, HAM-A puaný ortalamasý 12,30±9,62 idi. Hastalarýn 15’inde (% 30) postoperatif minor cerrahi komplikasyonlar geliþti. Hiçbir hastada major komplikasyon geliþmedi. Depresyon bulgularý olan (n=28) ve depresyon bulgularý olmayan (n=22) olan hasta gruplarý arasýnda komplikasyon geliþimi açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk gözlenmedi (p=0,32). Preoperatif anksiyete bulgularý olan(n=34) ve anksiyete bulgularý olmayan (n=16) hasta gruplarý arasýnda komplikasyon geliþimi açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk gözlenmedi (p=0,597). Preoperatif depresyon bulgularý olan (n=28) ve depresyon bulgularý olmayan (n=22) hasta gruplarý arasýnda hastanede yatýþ süreleri açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk gözlendi (p<0,001). Preoperatif anksiyete bulgularý olan (n=34) ve anksiyete bulgularý olmayan (n=16) hasta gruplarý arasýnda hastanede yatýþ süreleri açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk gözlendi (p<0,01). Meme küçültme ameliyatý olmak için baþvuran semptomatik makromastili, aþýrý kilolu ve obez hastalar preoperatif dönemde hafif derecede depresyona ve minor anksiyeteye sahiptiler. Hastalarda preoperatif depresyon ve anksiyete düzeyleri arttýkça postoperatif yara iyileþme komplikasyonlarý ve hastanede yatýþ süreleri istatistiksel olarak anlamlý olmayan bir þekilde artmýþtýr.

The aim of this study was to determine the relation between preoperatif levels of depression and anksiety, and postoperative wound healing complications and the duration of hospital stay among overweight or obese women with macromastia. Fifty overweight or obese women who underwent bilateral reduction mammaplasty between May 2013 and January 2016 at our department were included in this study. Hamilton Depression Scale (HDS) and Hamilton Anxiety Scale (HAS) were administered to the patients. The mean participant age was 41.66 ± 11.50 years (range 18–61 years). Patient preoperative BMI ranged from 25.82 to 46.75 kg/m2, with a mean of 34.36 ± 6.68 kg/m2. The total weight of the specimens resected from both breasts ranged from 1500 to 3600 g, with a mean of 2824±543,63 g. The mean HDS score of the patients was 14,74±12,54, the mean HAS score was 12,30±9,62. Postoperative minor surgical complications occurred in 30 % of the patients. No major complications were registered. In terms of the development of surgical complications, present study showed non-significant differences between depressif (n=28) and non-depressif patients (n=22), and between anxious(n=34) and non-anxious patients (n=16) (p=0,32 and p=0,597, respectively). In terms of the the duration of hospital stay, present study showed significant differences between depressif and non-depressif patients, and between anxious and non-anxious patients (p<0,001 and p<0,01, respectively). Overweight or obese women with symptomatic macromastia who underwent reduction mammaplasty had mild depression and minor anxiety preoperatively. The higher levels of depression and anxiety predict higher postoperative surgical complications and longer duration of hospital stay.

Abstract | Full Text PDF

Diyabetik nefropati, diyabetes mellitüsün (DM) en sýk mortalite ve morbidite sebeplerindendir. Diyabetik nefropatinin patogenezinde ve ilerlemesinde inflamasyonun önemli bir rolü vardýr. Eritrosit daðýlým aralýðý (RDW), kronik inflamasyon ve nörohumoral aktivasyona baðlý inefektif eritropoezisi gösterdiði düþünülen yeni bir risk belirteci olarak tanýmlanmýþ güncel bir parametredir. Bu çalýþmada, nefropatisi olan ve olmayan toplam 101 tip 2 DM (58 diyabetik nefropati ve 43 nefropatisi olmayan diyabetik) hastada, bir inflamasyon belirteci olarak RDW düzeylerini karþýlaþtýrýp, diyabetik nefropatinin bu parametre üzerinde etkisini incelemeyi amaçladýk. Hastalarýn üre, kreatinin, hemogram, açlýk kan þekeri, HbA1c, lipid profili ve kan basýncý düzeyini içeren klinik ve laboratuar verileri kaydedildi. Ýstatistiksel analizler SPSS 17.0 versiyonu ile yapýldý. Diyabetik nefropati grubunda RDW düzeyi nefropatisi olmayan diyabetik gruptan anlamlý olarak yüksek bulunmuþtur (p=0.032). Gruplar arasý karþýlaþtýrmada; AKÞ, HbA1c, LDL ve DM yaþý açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý fark saptanýrken( p deðerleri sýrasýyla; 0.01, 0.01, 0.048, <0.001), trigliserit, HDL, kreatinin, boy ve kilo açýsýndan anlamlý fark saptanmamýþtýr (p deðerleri sýrasýyla; 0.939, 0.347, 0.128, 0.418, 0.851). Diyabetik nefropati hastalarýnda artan inflamasyonun ve aterosklerotik sürecin deðerlendirilmesinde, maliyeti düþük bir indeks olan RDW’nin günlük pratikte kullanýmý önerilebilir.

Diabetic nephropathy is an important cause of morbidity and mortality of Diabetes Mellitus (DM) patients. Inflammation has a pivotal role in DN pathogenesis. Red cell distribution width (RDW) is a current parameter which has supposed as a marker of ineffective erythropoiesis depending on chronic inflammation and neurohumoral activation. We aimed to compare RDW levels between DM patients with and without diabetic nephropathy and also evaluate the effect of diabetic nephropathy on RDW. A total of 101 DM patients (58 diabetic nephropathy patients and 43 patients without diabetic nephropathy) were included in this study. All anthropometric and laboratory measures were recorded. SPSS 17.0 was used for the statistical analysis of data. RDW level of diabetic nephropathy patients was significantly higher than patients without diabetic nephropathy (p=0.032). When we compare the DN and non-DN groups, fasting blood glucose, HbA1c, LDL-cholesterol and duration of diabetes were significantly higher (respectively p= 0.01, 0.01, 0.048, <0.001), whereas there was no statistically significant difference for triglycerides, HDL-cholesterol, creatinine, height and weight of the patients (respectively p=0.939, 0.347, 0.128, 0.418, 0.851). Since RDW index is a cheap and easy method it could be used to show increased inflammation and assessment of the atherosclerotic process in diabetic nephropathy patients.

Abstract | Full Text PDF

Kulak burun boðaz (KBB) kliniklerinde çocukluk döneminde yapýlan ameliyatlarýn baþýnda gelen adenotonsillektominin, ameliyat sonrasýnda hastalarda ortaya çýkarabileceði olumlu ve olumsuz sonuçlarýn açýða çýkarýlmasý gerekmektedir. T&A ameliyatý sonrasýnda çocuklarda lineer büyüme ve kilo alýmýnýn saðlandýðýna pratikte inanýlmasýna raðmen, bunu kanýtlayacak objektif parametrelerle yapýlmýþ yeterli sayýda çalýþma bulunmamaktadýr. Bu çalýþmanýn amacý, adenotonsillektomi operasyonunun büyüme ve büyüme biyo-belirteçleri üzerindeki etkisini belirlemektir. Bu çalýþma, Ocak 2007 ve Ocak 2008 tarihleri arasýnda üçüncü basamak saðlýk kurumu olan bir hastanede gerçekleþtirilmiþtir. 20 erkek ve 8 kýz çocuðu olmak üzere toplam yirmi sekiz çocuk çalýþmaya dahil edilmiþtir. Cerrahi esnasýnda ortalama yaþ 6.78+/-2.58 idi (4-13 yaþ aralýðý). Tüm hastalarýn kilo ve boy ölçümleri ve IGF-1 ve IGFBP-3 serum düzeyleri, standart sapma skorlarýyla birlikte ameliyattan 1-6 ay önce ve 1-6 ay sonra deðerlendirilmiþtir. Serum IGF-1 ve IGFBP-3 düzeylerinde, postoperatif 1. ayda ve 6. ayda ameliyat öncesi düzeylere kýyasla anlamlý artýþlar tespit edilmiþtir (p<0.001). Ayrýca, postoperatif 6. ayda serum IGF-1 ve IGFBP-3 seviyeleri, postopertif 1. aydaki düzeylere kýyasla anlamlý ölçüde daha yüksek bulunmuþtur (p<0.001). Serum IGF-1 ve IGFBP-3 seviyeleri ile kilo artýþý ve lineer büyüme arasýnda pozitif bir korelasyon tespit edilmiþtir. Bu çalýþmaya alýnan 28 hastanýn tamamýnda, sadece kilo ve boy ölçümlerindeki artýþ deðil ayný zamanda IGF-1 ve IGFBP-3 serum düzeylerindeki artýþýn, postoperatif 1. ay ve 6. ayda istatistiksel olarak anlamlý olduðu gösterilmiþtir (p<0.001). Ayrýca, IGF-1 ve IGFBP-3 serum düzeylerindeki artýþ ile kilo alýmý ve lineer büyüme arasýnda pozitif yönde bir korelasyon bulunmuþtur.

Although, in practice it has been believed that linear growth,
and weight of the children who underwent adenotonsillectomy
increase, however this presumption has not been proved by adequate
number of studies performed using objective parametres.
The aim of this study is to determine the effect of adenotonsillectomy
upon growth and growth biomarkers. This study was
carried out from January 2007 to January 2008 in a tertiary care
hospital. Twenty-eight prepubertal children including 20 boys
and 8 girls participated in our study. The mean age at surgery
was 6.78±2.58 years (range 4-13 years). Weight and height measurements
of all subjects, and also IGF-1 and IGFBP-3 serum levels
with standard deviation scores were evaluated before and
1-6 months after adenotonsillectomy. Serum levels of IGF-1 and
IGFBP-3 were significantly higher at 1 month and 6 months after
adenotonsillectomy compared to preoperative levels (p<0.001).
Also Serum levels of IGF-1 and IGFBP-3 were significantly higher
at postoperative 6 months compared to at postoperative 1 month
(p<0.001). A positive correlation detected between the rise of serum
levels of IGF-1 and IGFBP-3, and the weight gain and linear
growth in all of the 28 patients who were included in this study.
A positive correlation was demonstrated between increments in
weight and length and IGF-1 and IGFBP-3 serum.

Abstract | Full Text PDF

Bu çalýþmanýn amacý, kliniðimizde parotidektomi operasyonu geçiren olgularý retrospektif olarak inceleyerek parotis kitlelerinin özelliklerini literatür eþliðinde gözden geçirmek ve preoperatif ince iðne aspirasyon biyopsisi (ÝÝAB) sonuçlarýný postoperatif histopatoloji sonuçlarýyla karþýlaþtýrmaktýr. Ocak 2008 ile Aðustos 2015 tarihleri arasýnda kliniðimizde parotiste kitle nedeniyle opere edilen 121 hastanýn dosyalarý incelendi. Hastalarýn 71’i erkek, 50'si ise kadýn hastaydý.. Hastalarýn yaþý, cinsiyeti, ameliyat þekli, preoperatif ÝÝAB sonuçlarý ve postoperatif histopatolojik sonuçlarý kaydedildi. Cerrahi tedavi sonrasý elde edilen kesin postoperatif histopatoloji sonuçlarýna göre toplam 121 olgunun 101’i benign (%85,8), 20’si ise (%16,2) malign olarak raporlandý. Benign tümör olarak ameliyat sonrasýnda en sýk pleomorfik adenom 53 olguda saptandý. Ýkinci en sýk görülen benign tümör olan Whartin tümörü ise 33 olguda saptandý. Ameliyat sonrasý histopatolojik sonuçlarýna göre en sýk görülen malign tümör ise 6 hastada gördüðümüz skuamöz hücreli karsinomdu. Hastalarýn 106’sýna yüzeyel parotidektomi, 12’sine total parotidektomi ve 3’üne radikal parotidektomi ameliyatý uygulandý. Hastalarýn takiplerinde nüks görülmedi. Ameliyat öncesi yapýlan ÝÝAB’nin %80 sensitiviteye sahip olduðu görüldü. Parotis kitlelerinin preoperatif deðerlendirilmesinde fizik muayene, ultrason, bilgisayarlý tomografi, manyetik rezonans görüntüleme ve ÝÝAB önemli yer tutmaktadýr. ÝÝAB sonuçlarý tükrük bezi kitlelerinde oldukça güvenilir olup seçilecek cerrahi yöntem için yol gösterici olmaktadýrlar. ÝÝAB ile benign taný konan tümörlerde yüzeyel parotidektomi halen seçkin tedavi olarak yerini korumaktadýr. Malign tümörlerde mümkün oldukça total parotidektomi yapýlmalý, boyun metastazý saptanan olgularda boyun diseksiyonu uygulanmalýdýr. N0 boyunlarda elektif boyun diseksiyonu, parotis tümörlerinin çok fazla çeþitliliði olmasý ve her grupla ilgili yeterli sayýda vaka serilerinin olmamasýndan dolayý halen tartýþmalýdýr

The aim of this study is analyzing the data of the patients who underwent parotidectomy surgery in our clinic retrospectively, reviewing the parotid gland masses according to the literature and comparing the preoperative Fine needle Aspiration Biopsy(FNAB) results with the certain histopathologic results. Seventy-one male and fifty female patients who underwent parotidectomy surgery in our clinic between January 2008 and August 2015 were included in our study. All patients’ ages, gender, the surgical procedures, preoperative FNAB results and postoperative certain histopathologic results were recorded. According to postoperative histopathologic results 101(%85.8) patients had benign parotid masses and 20(%16.2) patients had malignant parotid masses. The most common benign parotid masses were pleomophic adenomas in 53 patients and Whartin tumors in 33 patients. The most frequent malignant tumor was squamous cell carcinoma which was encountered in 6 patients. We performed 106 superficial,12 total and 3 radical parotidectomy for 121 patients with parotid mass. We do not have any patient with recurrent tumor in our followups. We compared preoperative FNAB results with postoperative histopathologic results and the sensitivity of FNAB was %80 in our study. The physical examination, USG, MR imaging and FNAB are useful proedures for evaluating parotid gland masses preoperatively. FNAB results are quite reliable to decide the surgical procedures. Superficial parotidectomy is an adequate procedure for benign tumors of the parotid gland. For malignant tumors total parotidectomy must be performed. Neck dissection must be peformed for patients with nodal metastasis. Elective neck dissection for N0 patients is still a challenging subject.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Biz bu çalýþmada sirotik hastalardaki varis büyüklüðü ile hastalarýn Child Pugh skoru arasýndaki iliþkiyi araþtýrmayý amaçladýk.
HASTALAR VE YÖNTEM: Gastroenteroloji polikliniðimizde takipli olan 186 varisli sirotik hasta retrospektif olarak deðerlendirildi. Child Pugh skorlamasýna göre hastalar Chid A sýnýfý(5-6 puan), Child B sýnýfý (7-9 puan) ve Child C sýnýfý (10-15 puan ) olarak gruplandýrýldý. Endoskopik olarak saptanan özofagial ve gastrik varisler büyüklüklerine göre küçük(<5mm), orta (5-10mm) ve büyük varisler (>10mm) olarak tanýmlandý.
BULGULAR: Hastalarýn 154’ ü (%82.7) özofagus varisli, 32’ si (%17.3) gastrik varislilerden oluþmaktaydý. Gastrik varislilerin 28’ i (%87.5) gastroözofagial varisli hastalardan 4’ ü (%12.5) ise izole gastrik varisli hastalardan oluþmaktaydý.
Özofagus varislilerde Child Pugh sýnýflarýna göre gruplar arasýnda varis büyüklükleri açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý bir farklýlýk saptanmadý (P>0.05).
Gastrik varislilerde de Child Pugh sýnýflarýna göre gruplar arasýnda varis büyüklükleri açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý bir farklýlýk saptanmadý (P>0.05).
SONUÇ: Sonuç olarak çalýþmamýzda sirotik özofagus varisli ve sirotik gastrik varisli hastalarda Child Pugh Skoru ile varis büyüklüðü arasýnda anlamlý bir iliþki saptanmadý.

OBJECTIVE: Our objective was to investigate the relationship between the size of gastroesophageal varices and Child Pugh scores in cirrhotic patients.
METHODS: Our retrospectively designed study included 186 cirrhotic patients with gastroesophageal varices who had been followed up by the Gastroenterology policlinic. The patients were classified into three groups according to their Child Pugh scores as Child A (5-6 points), Child B (7-9 points), Child C (10-15 points). Gastric and esophageal varices were confirmed with gastroscopies and defined as small (<5mm), medium (5-10mm) and large (>10mm) varices regarding their sizes.
RESULTS: In our study %82.7 of the patients had esophageal varices (n: 154) and %17.3 had gastric varices (n: 32). Gastroesophageal varices were found in %87.5 (n: 28) and isolated gastric varices were found in %12.5 (n: 4) of the patients with gastric varices.
There were no statistically significant difference in sizes of the esophageal varices between the Child Pugh scoring groups (p>0.05). Furthermore; we did not find any statistically significant correlation between the gastric varices size and Child Pugh scores (p>0.05).
CONCLUSION: In cirrhotic patients with gastric or esophageal varices, we did not find any significant correlation between the size of the varices and the Child Pugh scores of the patients.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalýþmada XXXX il merkezinde, farklý ortamlarda yaþayan yaþlýlarýn, yaþam doyumlarýnýn karþýlaþtýrýlmasý ve bazý sosyodemografik özelliklerinin yaþam doyumlarýna etkisinin belirlenmesi amaçlanmýþtýr.
Materyal ve Metod: Çalýþma tanýmlayýcý araþtýrma olarak planlandý. Yaþlýlarýn farklý yaþam ortamlarý dikkate alýnarak huzurevinde kalan yaþlýlar, evinde bakým hizmeti alan yaþlýlar ve ailesiyle birlikte yaþayan yaþlýlar olmak üzere üç grupta yapýlmasý planlandý. Huzurevinin kapasitesi 60 kiþi olduðu için diðer iki gruplara da eþit sayýda yaþlý alýndý. Araþtýrma öncesinde çalýþmanýn yapýlacaðý kurumlardan yasal izinler alýndý. Yaþlýlardan sözlü onam alýndýktan sonra sosyodemografik özellikleri sorgulayan anket formu ve Yaþam Doyumu Ölçeði yüz yüze görüþme yöntemi ile araþtýrmacýlar tarafýndan uygulandý. Verilerin istatistiksel analizlerinde Ki Kare testi, Kruskall Wallis Varyans Analizi ve Tek Yönlü Varyans Analizi (Post Hoc: Tukey Testi) kullanýldý ve istatistiksel anlamlýlýk düzeyi p<0,05 olarak kabul edildi.
Bulgular: Gruplar yaþam doyumu açýsýndan deðerlendirildiðinde; evde kalan yaþlýlarda yaþam doyumu puaný 23,6±8,2, hizmet alanlarda 15,2±7,9, huzurevinde kalanlarda ise 12,3±5,7 olarak bulundu. Evde kalan yaþlýlarda yaþam doyumu, hizmet alanlardan ve huzurevinde kalanlardan istatistiksel olarak anlamlý düzeyde daha yüksekti (p<0,001). Ayrýca yaþlýlar cinsiyet, medeni durum, eðitim durumu, çocuk sahibi olma, psikolojik destek ihtiyacý açýsýndan karþýlaþtýrýldýðýnda, evde kalan yaþlýlarýn yaþam doyum ölçeðinden aldýklarý puan diðerlerine göre istatistiksel olarak anlamlý düzeyde bulundu(p<0,05).
Sonuç: Çalýþmamýzdan elde edilen sonuçlara göre yaþlýlarýn yaþam doyumlarýný arttýrabilmek için yaþamlarýnýn geri kalan sürecini kendi ev veya aile ortamýnda sürdürmesi saðlanmalýdýr. Bakým gereksinimine ihtiyaçlarý olduðunda, kendi yaþam ortamlarýndan ayýrmadan, aktif yaþamlarýný sürdürmelerini saðlayacak hizmet modellerinin yaygýnlaþtýrýlmasý konusunda çalýþmalara aðýrlýk verilmesi önerilmektedir.

This study aimed to compare the life satisfaction levels of older people living in different environments and to investigate the effects of some socio-demographic attributes on their life satisfaction levels The study was planned as a descriptively-designed investigation. Considering the different living environments of the elderly, the study was performed in 3 groups of elderly as those staying at nursing home, elderly receiving home care, and
living with their families. The survey form and Life Satisfaction
Scale questioning the socio-demographic attributes were applied
by the researchers during the face to face interviews. Upon evaluation
of the groups with respect to their life satisfaction, it was
found that the life satisfaction scores of the older people were
23.6±8.2 for those staying at home, 15.2±7.9 for those receiving
home care, and 12.3±5.7 for those staying at nursing home. Life
satisfaction score of older people staying at home was statistically
significant higher than those receiving homecare, and residing
in nursing homes (p<0.001). Furthermore, when the older
people were compared with regards to gender, marital status,
educational status, desire to have a child, and need for psychological
support, the life satisfaction scale scores of the old people
living at home were found to be statistically significantly higher
when compared to others (p<0.05). Based on the results of our
study, it is necessary for the older people to sustain their lives in
their own homes or family environments in order to increase their
life satisfaction levels. When they are in need of care, based on
recommendations it is important to provide, and popularize care
models which do not require them to leave their living environments
and ensure maintenance of their active lives

Abstract | Full Text PDF

Tiroid kanserleri en sýk görülen endokrin sistem kanserleridir. Papiller tiroid karsinomlarý, tiroid kanserlerinin yaklaþýk %80’ inini oluþturmaktadýr ve en iyi prognozlu tipidir. Hashimoto tiroiditi ise dünyada en sýk görülen otoimmun tiroidittir ve hipotiroidizmin en sýk sebebidir. Daha önce yapýlan çalýþmalarda kronik inflamasyonun kansere yol açabileceði gösterilmiþtir. Çalýþmamýzýn amacý papiller tiroid karsinomunu ile Hashimoto tiroiditi arasýnda bir iliþki varlýðýný araþtýrmaktýr. Endokrinoloji ve Aile hekimliði kliniklerinden Ocak 2008 ve Mart 2015 tarihleri arasýnda tiroid papiller karsinomu (PTK) nedeniyle takip edilip, patoloji arşivleri incelenerek tiroidektomi yapýlan hastalar tarandý.Yaşý 18’in altýnda olan hastalar çalýşmaya dahil edilmedi. Retrospektif incelemede, papiller tiroid kanserli hastalara eþlik eden Hashimoto tiroiditi sýklýðý araştýrýldý. Çalýþmaya 87 PTK olgusu ve kontrol grubu olarak ayný sayýda 87 kiþi dahil edilmiþtir. Hastalarýnýn yaþ ortalamasý 47±15 yýl, erkek/kadýn oraný iki grupta da yaklaþýk olarak 1: 8 idi. Olgularýn aile öyküsünde tiroid karsinomu, tiroid dýþý malignite, Hashimoto tiroiditi ve sistemik otoimmun hastalýk açýsýndan iki grup arasýnda farklýlýk saptanmadý. Hastalarýn preop tiroid fonksiyon testleri ve antikor deðerleri karþýlaþtýrýldýðýnda, PTC olan hastalarda TSH ve sT3 median deðerleri anlamlý olarak yüksek; sT4, anti-TPO, anti-Tg deðerleri gruplar arasýnda anlamlý farklýlýk yoktu.. Papiller tiroid karsinomu ile Hashimoto tiroidit arasýndaki iliþki incelendiðinde hastalarýn hashimoto tiroidit sýklýðý kontrol grubu ile benzer olduðu görüldü. Papiller tiroid karsinomlu hastalarýn Hashimoto tiroiditi daðýlýmý kontrol grubu ile benzerdi.

Thyroid cancer is the most common type of endocrine system cancers.
Thyroid cancer is the most frequent type of endocrine system cancers.
Thyroid cancer is the most frequent type of endocrine system cancers.
Papillary thyroid cancer ( PTC) which has favourable prognosis and accounted for 80 % of thyroid cancer. Hashimoto’s thyroiditis is the most common cause of hypothroidism. This paper aimed to determine possible relationship between PTC and Hashimoto’s thyroditis. Between the January 2008 and March 2015, the patients who had thyroidectomy were retrospectively examined. PTC and healthy control groups with their pathologic and laboratory data were included. A total of 87 PTC and 87 healthy subjects were enrolled. Of all participants, mean age was 47±15 years and male to female ratio was approximately 1: 8. Family histories regarding to thyroid carcinomas, nonthyroidal malignacy, Hashimoto thyroiditis and systematic autoimmune disease were similar in both groups (p>0.05, for all). Although PTC patients had higher TSH and fT3 median values, fT4, anti-TPO, anti-Tg values were similar as well. Finally, it was found that there was no association between PTC and Hashimoto’s thyroiditis. The ratio of Hashimoto’s thyroiditis in patients with PTC was similar to those of control group.

Abstract | Full Text PDF

Giriþ:
Kronik obstrüktif akciðer hastalýðý (KOAH); ilerleyici ve kalýcý hava akýmý kýsýtlanmasýna neden olan, yaygýn, önlenebilir ve tedavi edilebilir bir hastalýktýr.
Gereç ve Yöntem
Bu çalýþmada 2008-2013 yýllarý arasýnda yoðun bakým kliniðimizde tedavi alan 298 KOAH hastasýnýn verilerini retrospektif olarak inceledik. Hastalarýn demografik özellikleri ve klinik verileri kaydedildi. Hastalar yoðun bakým ünitesi sonuçlarýna göre sað kalanlar ve ölen hastalar olarak iki gruba ayrýldý. Mortalite oraný ve bu orana etki eden faktörler incelendi.
Bulgular
Çalýþmamýzda mortalite oraný %44,64 olarak bulundu. Yaþayan hastalarýn yaþ ortalamasý 67,29±10,42 iken ölen hastalarýn yaþ ortalamasý 70,54±11,25 olarak tespit edildi ve aralarýnda istatistiksel olarak anlamlý fark olduðu saptandý(p < 0.05). Hastalarýn GKS, APACHE II ve SOFA skoru deðerleri karþýlaþtýrýldýðýnda yaþayan hastalarla ölenler aralarýnda istatistiksel olarak anlamlý fark olduðu belirlendi(p<0.001). Hastalarýn mekanik ventilasyon ile ilgili verileri (PEEP, PIP, Plato basýncý), yatýþ süreleri ve cinsiyet daðýlýmlarý karþýlaþtýrýldýðýnda, yaþayan ve ölen hasta gruplarý arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark olmadýðý saptandý (p>0.05).Yaþayan ve ölen hastalarýn PaCO2, HCO3, WBC, Hb, Cr, Na, Ca, Mg deðerleri arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark olduðu tespit edildi (p<0.05). Hastalarýn 12’sine (% 4) trakeotomi uygulandý.
Sonuç:
Sonuç olarak; yoðun bakým takip ve tedavilerindeki geliþmelere raðmen, KOAH hastalarýnda mortalite oraný multifaktöriyel sebeplere baðlý olarak halen yüksek seyretmektedir.

Objectives
Chronic obstructive pulmonary disease (COPD); is a common, preventable and treatable disease which causes generally progressive and permanent air flow.
Materials and Methods
In this study, we examine the 298 patients with COPD who have been treated in our intensive care clinics between 2008-2013years retrospectively. Demographic characteristics and clinical data of patients were recorded. Patients were divided into two groups as survivors and dead. Mortality rate and factors affect in mortality were examined.

Results:
In the study, the mortality rate was found to be 44,64 %. The average age of surviving patients was (n=165) 67,29±10,42 while the average age of the ones who became exitus was found to be (n=133) 70,54±11,25 and it was detected that there was a statistically significant difference between the two (p < 0.05). When the GKS, APACHE II and SOFA score values of the patients were compared, a significant difference between them was detected (p<0.001). When the patients’ data related to the mechanical ventilation (PEEP, PIP, Plateau pressure), duration of hospitalization and gender distribution were compared, it was detected that there were no statistically significant difference between the surviving and dead patient groups (p>0.05). A statistically significant difference was detected between the PaCO2, HCO3, WBC, Hb, Cr, Na, Ca, Mg values of the patients who survived and died (p<0.05). Tracheotomy was performed 12 patients (4%).
Conclusion:
In conclusion; despite the development in the intensive care follow-up and treatments, the mortality rate in the patients with COPD still remains high depending on multifactorial reasons.

Abstract | Full Text PDF

Çalýþmamýzda, düþük riskli term gebeliklerde, sosyodemografik etkenler ile depresyon belirtilerinin iliþkisini araþtýrmayý amaçladýk. Aralýk 2013- Mayýs 2014 tarihleri arasýnda ayaktan baþvuran hastalar arasýndan çalýþmaya katýlmayý kabul eden 417 miadýnda, antenatal takiplerinde belirgin risk saptanmayan gebeye anket ve Beck Depresyon Ölçeði (BDÖ) uygulandý. Ölçekte kesme puaný 17 olarak deðerlendirildi. Buna göre BDÖ puaný 0-16 olanlar 1. grup, 17 ve üzeri olanlar 2. grup olarak sýnýflandýrýldý. 1. grupta 346 (%82,98) kiþi, 2. grupta 71 (%17,02) kiþi yer aldý. Katýlýmcýlarýn eðitim düzeyi, kendisinin mesleði, eþinin mesleði, yaþam yeri, sosyal güvence, aylýk gelir, kendisinde veya ailede psikiyatrik hastalýk öyküsü, sigara kullanýmý, saðlýk kuruluþuna ulaþým zorluðu, aile yapýsý, göç etme, ailenin gebeye sosyal desteði, çevrenin gebeye sosyal desteði, gebeliðin planlanarak istenmesi, önceki gebelik sonucu, gebelikte vitamin kullanýmý ve parite açýsýndan gruplar arasýnda anlamlý fark saptanmadý. Bebek ile ilgili kaygý varlýðý, olumsuz yaþam deneyimi varlýðý, evlilikte sorun varlýðý, resmi nikah yokluðu, düzenli antenatal takip yokluðu, premenstrüel sendrom öyküsü varlýðý ve bebeðin doðum aðýrlýðýnýn daha az olmasý 2. grupta istatistiksel olarak belirgin derecede fazla gözlendi. Gebelik süreci saðlýklý ilerleyen doðuma yakýn olgularda da deðiþik bireysel özellikler depresyon semptomlarý geliþimine neden olabilmektedir. Bu gebelerin deprese ruh halini arttýrabilecek faktörlerin önceden tanýnmasý, anne ve çocuk saðlýðýný iyileþtirici önlemlerin alýnmasýna yardýmcý olabilir.

We aimed to investigate the relationship between sociodemographic variables and depressive symptoms in uncomplicated pregnant women at term. Four hundred seventeen pregnant patients at term who attended to antenatal outpatient clinic of our institution between December 2013- May 2014 and had no significant risk factor were recruited for Beck Depression Inventory (BDI). The cut-off point was accepted as 17. When the BDI point was between the ranges of 0 and 16, the patient was classified into Group 1, and the other patients were classified into Group 2. There were 346 patients (82.98%) in Group 1, and 71 patients (17.02%) in Group 2. Educational level, occupation, her husband's occupation, habitat, social security status, level of financial income, previous psychiatric illness history of herself or anyone in her family, smoking status, the eligibility to arrive to a health center, family structure, migration status, social support from family and close environment, the status of planned or unplanned pregnancy, the outcome of previous pregnancy, the use of vitamin pills in pregnancy, and number of parity were comparable between the groups. The presence of anxiety for fetal health, unfavorable life experience, marital problem, history of premenstrual syndrome, the lower birth weights, and the absence of a civil marriage and regular antenatal visits in Group 2 were significantly more frequent than Group 1. Many individual variables of uncomplicated pregnants at term can raise the development of depressive symptoms. The early labeling of the risk factors may be beneficial to provide favorable maternal and neonatal outcomes subsequently.

Abstract | Full Text PDF

Son yýllarda çeþitli saðlýk problemleri ve hastalýklara yönelik olasý tedavi yöntemi olarak çeþitli yollarla tasarlanmýþ yapý iskelesi yüzeyleri rapor edilmiþtir. Çeþitli hastalýklar ve doku/organ hasarlarý için tasarlanmýþ yapý iskelesi yüzeyleri iki önemli komponentten oluþmaktadýr: kök/progenitor hücreler ve biyolojik yapý iskeleleri.
Son evresinde bulunan organ hasarlarýnýn tedavi yollarýnda çok sayýda kýsýtlayýcý etken vardýr. Günümüzde tüm organýn yenilenmesi yerine, doðal ekstraselüler matriks yapý iskelesi yüzeyi eldesi için kullanýlan deselülarizasyon tekniði en baþarýlý yöntemlerden biridir. Bu bilgiler ýþýðýnda, birçok doku için yapý iskelesi yüzey teknolojilerinin (deselülerizasyon yöntemleri) ve doku mühendisliði için kök hücre terapi stratejilerinin son zamanlardaki durumunu bu derleme ile deðerlendirdik.

Several contemplated ‘scaffold platforms’ have been reported recently for the feasible treatment of various disorders and diseases. These engineered scaffold platforms base on two main factors: stem/progenitor cells and biomaterial scaffolds for the regeneration of many diseased and injured tissues and/or organs.
There are so many limitations for end-stage organ failure treatment ways. Thus, future advance in tissue engineering will depend on improving new scaffolding methods. Currently instead of regenerate whole organ, decellularization techniques used for obtained native extracellular matrix (ECM) scaffold platform are one of the most successful techniques. In the light of this information, in this paper we review the current status of scaffold platform technologies; ‘decellularization methods’ for various tissues and stem cell therapy strategies for tissue engineering.

Abstract | Full Text PDF

Rezistan hipertansiyon (RHT), bir tanesi maksimum dozda diüretik olmak üzere en az üçlü anti-hipertansif tedaviye raðmen kan basýncý kontrolünün saðlanamadýðý klinik durum olarak adlandýrýlýr.
Öncelikle kan basýncýnýn yanlýþ ölçümü, yetersiz tedavi planý, tedaviye uymsuzluk veya beyaz önlük etkisi gibi psödo resistan durumlarýn dýþlanmasý, gerçek resistan hipertansiyon tanýsý koyabilmek için önemlidir. Tedavi rejiminin karmaþýklýðý,sosyoekonomik statü, yaþam þekli psikolojik etkiler tedavi ye uyumu etkileyen temel etmenlerdir.
RHT için araþtýrýlmakta olan tedaviler arasýnda renal denervayson gibi invazif geri dönüþümsüz prosedürler ve karotis barareseptör stimulasyonu gibi implante edilebilir aletler ile yapýlan tedaviler RHT için araþtýrýlmakta olan tedaviler arasýnda yer almaktadýr.
Renal denarvasyonun RHT tedavisindeki yeri ve faydasý hakkýnda yeterli olumlu veri bulunmamdýðýndan bu hastalar için en iyi tedavi þeklinin tedaviye tam uyumun saðlamasý ve yaþam þekli deðiþikliði olduðu söylenebilir.

Resistant hypertension (RHT) is a clinical state in which although concomitant in-take of at least three antihypertensive drugs, one of these preferably being a diuretic at full doses, blood pressure control is not provided.
Firstly, it should be confirmed that the patients with resistant hypertension have true RHT, this can be performed by ruling out or correcting factors associated with pseudo-resistance which include an inaccurate measurement of blood presure (BP), inappropriate drug choices or doses and the non-adherence to prescribed therapy, or the white-coat effect. The complexity of the treatment regimen, socioeconomic status, lifestyle and psychological influences affect adherence to medication.
Treatment methods being researched for the management of RHT include invasive, irreversible procedures or implantable devices such as renal denervation and carotid baroreceptor stimulation.
It is unclear whether renal denervation may benefit a subset of patients with resistant hypertension. For this reason; the best choice for treatment of RHT seems to be providing well adherence to medication and life style change of patients with RHT.

Abstract | Full Text PDF

Giriþ:
Beyin dokusunun meninkslerle veya deðil, kafatasýndaki bir defektten fýtýklaþmasý ensefalosel olarak tanýmlanýr. Çoðunlukla oksipital bölgede görülür, temporal ensefalosel tüm ensefalosellerin sadece %1’ini oluþturur.
Olgu sunumu:
33 yaþýnda bir Türk kadýn, gravida 5, parite 2, 38 hafta 5 günlük gebeliði mevcutken bel aðrýsý ile hastanemize baþvurdu. Ultrasonografisinde 38 hafta ile uyumlu tekil, canlý, erkek fetus saptandý. Fetusun kafatasýnda sol temporo-parietal bölgeden protrude olan 3x4cm’lik kitle saptandý. Kitle içinde az miktarda beyin dokusu saptandý. Baþka bir extrakranyal kongenital malformasyon saptanmadý. Temporo-parietal ensefalosel tanýsý koyuldu.
Tartýþma:
Ensefaloseller genellikle kafatasýnýn oksipital veya anterior bölgesinde olmaya meyillidirler. Temporo-parietal yerleþim literatürde oldukça nadirdir. Ýki boyutlu ultrason ensefalosellerin yaklaþýk %80’ini yakalar. Ensefalosellerin yönetimi yerleþim ve boyutlarýna baðlýdýr. Gebeliðin sonlandýrýlmasý kararýnda, taþan beyin dokusunun boyutu ve eþlik eden ölümcül anomaliler rol oynar. Kesedeki beyin dokusu küçük ise, o zaman prognoz bizim vakamýzda olmasýný beklediðimiz gibi umut verici olur.

Introduction:
Herniation of the brain tissue with or without meninges through a defect in the calvarium is defined as encephalocele. Most commonly seen in occipital region, the temporal encephalocele occupies only 1% of all cases of encephalocele.
Case Report:
A 33 year-old Turkish woman gravida 5, parity 2, admitted to our hospital with the complaint of low back pain at 38+5 weeks of gestation. In the sonographic examination a single viable male fetus appropriate with 38 weeks of gestation was detected. In the calvarium of the fetus a 3x4cm mass was also detected protruding from the left temporo-parietal region. Small amount of brain tissue was identified in this mass. No fetal extracranial congenital malformations were detected. The diagnosis of a temporo-parietal encephalocele was made.
Discussion:
Encephaloceles are generally presented to be at occipital and anterior region of the calvarium. Temporo-parietal location is very rare in the literature. Two dimensional (2D) ultrasound catches nearly 80% of encephaloceles. Management of encephaloceles depends on the location and size of them. The size of brain tissue bulging and associated lethal anomalies play role in the decision of termination of the pregnancy. If the brain tissue in the sac is small then the prognosis becomes promising as we expect to be in our case.

Abstract | Full Text PDF

Kondiloma Aküminata, papovirüs ailesinde yer alan Human papilloma Virüs’ün (HPV) neden olduðu seksüel geçiþli bir hastalýk olup genital yada perianal bölgede bazende external orifis ve mesane içerisinde görülmektedir. Mesane tutulumu son derece nadirdir ve bu durum immünsupreasyon ile iliþkili olabilmektedir.
Bu vakamýzda, genital lezyon ile beraber dizüri ve pollaküri gibi semptomlar nedeniyle hastanemize baþvuran bir hastayý sunduk. Genital alandaki lezyondan eksizyonel biyopsi alýndý. Daha sonra lezyonlar bipolar koter ile yakýldý. Üriner sistem tutulumu açýsýndan sistoskopi yapýldý. Mesane tabaný ve inter trigonik alanda hiperemi ve vaskülarizasyonda artýþ saptandý. Þüpheli alanlardan soðuk biyopsi örneði alýndý. Genital alandaki ve mesanedeki lezyonlarýn patolojik incelemesi kondiloma aküminata ile uyumlu olarak bulundu. Mesanedeki lezyonlar fulgarize edildi ve hastaya rekürrens oluþumunu engellemek açýsýndan immünoterapi baþlandý.

Condyloma Acuminata (CA) is caused by the Human Papilloma Virus (HPV) of the papovavirus family and it is a sexually transmitted disease that can be found in the genital or perianal area, sometimes the external urethral orifice or the bladder. Involvement of bladder is very rare and it may be related with immnuosuppression.
In our case, the patient came to the hospital with genital lesions and urinary irritation symptoms such as dysuria and pollakuria. Genital warts were located in the genital area, therefore we took excisional biopsy. And then, the lesions were treated with bipolar cauterization. Cystoscopy was performed to check for involvement of urinary system. There was hyperemia in the base of the bladder and the inter trigonic line and there was an increase in vascularization. We took cold cup punch biopsies from several suspicious areas. The pathological results of external genital warts and bladder biopsies were found consistent with condyloma acuminata. The lesions in the bladder were fulgurated and immunotherapy was performed to prevent the formation of recurrence of CA.

Abstract | Full Text PDF

Akut apendisit çocuklarda akut sað alt kadran aðrýsýnýn en sýk etiyolojisidir. Torsiyone vermiform apendiks gibi bazý nedenler de akut batýn tablosunu taklit edebilmektedir. Bu yazýda akut sað alt kadran aðrýsý ile görülen ve akut apendisit tanýsý alan 3 yaþýnda bir kýz çocukta karþýlaþýlan saat yönünde torsiyone olmuþ ve nektotik vermiform apendiks bildirilmektedir. Ýlgili literatür ýþýðýnda görüldüðü kadarýyla 3 yaþýndaki bu olgu nekrotik torsiyone vermiform apendiks olgularý içinde literatürde bu güne kadarki en küçük olgudur.

Acute appendicitis is the most common cause of acute abdominal pain orienting on the right lower quadrant in children. Some other conditions including torsion of the vermiform appendix can simulate acute abdomen. A three years old female child is reported suffering from acute right abdominal pain. During the routine appendectomy procedure necrotic vermiform appendix is found which is twisted in clockwise direction. To the best of our knowledge our patient is the youngest one among others that had been reported in the literature.

Abstract | Full Text PDF

Yumuþak dokunun en sýk tümörü olan lipomlara, sýklýkla fibröz bað dokusu, kan damarlarý, düz kas, migzoid alanlar eþlik edebilir. Lipomlar, nadiren de kemik iliði, kýkýrdak nodülleri ve kemik formasyon alanlarý içerebilir. Hem kemik hem de kýkýrdak alanlarýný içeren lipomlar ise son derece nadir olup daha çok baþ boyun bölgesinde ve aðýz içinde bildirilmiþtir. 54 yaþýnda bir kadýn hastada, 5 yýl önce, ön kol cilt altýnda fark edilen, USG ve MR bulgularý lipom ile uyumlu 7cm. çaptaki kitle mevcuttur. Kitlenin son zamanlarda sertleþerek aðrý yapmaya baþlamasý üzerine yapýlan radyolojik incelemelerde atipik lipom- düþük dereceli liposarkom þüphesi saptanmýþtýr. Bu nedenle yapýlan tru cut biyopsi materyalinde izlenen yað doku alanlarý içindeki iðsi hücreli alanlar nedeniyle kesin ayýrýcý taný için total eksizyon uygulanmýþtýr. Materyalin histopatolojik incelemesinde lezyon, osteokondrolipom olarak rapor edilmiþtir.
Yapýlan sitogenetik çalýþmalar ile konvansiyonel lipomlarýn varyantý olarak kabul edilen ve son derece nadir görülen osteokondrolipomlarý, tru-cut veya küçük biyopsi materyallerinde deðerlendirmek zor olabilir. Hem klinik, radyolojik ve hem de histopatolojik olarak ayýrýcý tanýda güçlük oluþturabilirler. Bizim olgumuz þimdiye kadar bildirilmiþ altýncý OKL olgusu olup ön kol lokalizasyonunda bildirilen ilk olgu olma özelliðini göstermektedir.

Lipomas which are the most common tumors of the soft tissue often accompanied by fibrous tissue, blood vessels, smooth muscle, myxoid areas; and rarely include bone marrow, chondroid nodules and bone formation areas. Lipomas containing both bone and chondroid areas are extremely rare and have been reported most commonly in head, neck and intraoral areas. 54 years old female patient has a 7 cm. diameter subcutaneous mass in the forearm which was discovered five years ago. USG and MR findings have indicated lipoma. Radiologic examination, which has been performed due to the recent pain and hardening mass, revealed an atypical lipoma- low grade liposarcom probability. As the spindle cell areas in the fatty tissue have been seen in the tru-cut biopsy, total excision has been applied for differential diagnosis. The histopathological examination has reported osteochondrolipoma.
Osteochondrolipomas have been accepted as a variant of conventional lipomas as a result of the cytogenetic studies. It might be difficult to diagnose rarely seen osteochondrolipomas in the tru-cut or small biopsy specimens. Both clinically, radiologically and histopathologically differential diagnosis might be difficult. This case is the 6th OCL case which has been reported in the literature and the first case in the forearm area.

Abstract | Full Text PDF